Wanneer je kind niet de weg neemt die jij voor ogen hebt.

Ik kreeg een bericht van een mama. De mama van een cliënt. Ik ken haar nog niet heel lang en nog niet heel goed. Ook haar zoon moet ik nog leren kennen. En ondanks mijn kinderen een pak jonger zijn dan de hare, voel ik sterk met haar mee. Want ondanks de extreem verschillende muren waarop onze kinderen botsen, zitten we met eenzelfde gevoel als mama:

Machteloosheid

Elke ouder ziet zijn kind het liefste gelukkig. En we hebben allemaal als ouder een beeld over hoe dat geluk er zal uitzien. We geven het niet graag toe. Want hé, “mij maakt het niet uit wat mijn kind later als beroep uitoefent, als het maar gelukkig is” en zo van die dingen. Maar geef toe (niemand hoort je nu toch), ook jij hebt een beeld over hoe het geluk van je kinderen er kan / zal / moet uitzien. En dat is oké. Want dat betekent dat je het beste voor hebt met je kinderen. Dus ik ben blij dat ook jij dat beeld hebt. ?

Maar de grootste les die ik al snel leerde toen ik nog maar dacht aan mama worden: “ouderschap is loslaten.” Elke keer je kind een stap richting zelfstandigheid zet, laat je je kind een stukje los. En dan heb ik het over van zelf leren stappen tot later een eigen gezin starten. Elke keer opnieuw staat achter dat kind een ouder die een stukje loslaat.

Loslaten is ook loslaten dat je kind een eigen weg kiest en loslaten dat het geluk van je kind er misschien dan toch een beetje anders uitziet dan dat beeld in je hoofd. En dat loopt meestal gewoon ook oké. Je past je als ouder elke keer een beetje aan. Het gaat geleidelijk. Zoals je kind tijd heeft om richting die zelfstandigheid te groeien, heb jij als ouder tijd om te groeien in het loslaten.

Maar loslaten wanneer je kind (omwille van een beperking) extra zorgen en noden heeft, wordt ineens loslaten van een ander niveau. Dan is loslaten niet iets waarmee je als ouder wel je weg weet te vinden. Dan wordt loslaten een proces van zoeken en van loslaten en weer meer vasthouden.

Loslaten wanneer loslaten eigenlijk niet gaat. Dat geeft een gevoel van machteloosheid.

Als ouder je kind zien afzien, tegen muren aanlopen, ongelukkig wezen, … . Natuurlijk wil je dan ingrijpen als ouder. Natuurlijk wil je dingen uit handen nemen. Natuurlijk wil je je kind dan in de juiste richting wijzen. Daar zit altijd maar één beweegreden achter. Net zoals elke ouder, wil ook jij je kind gelukkig zien.

Maar hoeveel neem je uit handen, hoe vaak laat je je kind tegen een muur botsen, wat kan je loslaten en waar moet je toch ondersteunen?

Je kind zien afzien. Je kind ongelukkig zien. Je kind zien ploeteren. Is je machteloos voelen. Laat dat gevoel er zijn. Het maakt je een ouder. En een goeie ook!

Gebruik de kracht van dit gevoel om je kind te laten voelen dat je er voor hem bent. Buig het om naar een gevoel van liefde en vertrouwen. Je kind voelt dit en zal er gebruik van maken als hij er klaar voor is. Soms is het pad wat wij als ouder in ons hoofd hebben, niet het pad wat je kind bewandelt. Maar wandel mee. Kijk welke weg hij kiest.

Ouder zijn is een gps zijn. Iemand die de weg wijst als je verkeerd gaat maar je wel laat doorgaan als je dat wenst (en zoals elke gps, herhaal je gewoon rustig waar de weg terug te vinden is). En wanneer je kind zelf weer de juiste weg wenst te zoeken, zal hij zijn gps raadplegen. En dan zal je kind luisteren. Want hij wil de weg nu ook zelf volgen. Hij vertrouwt je. Want je gaf die weg al eerder aan. Dat herinnert hij zich. Hij is je daarenboven ook nog eens dankbaar dat je hem toen niet dwong. Maar hem in het vertrouwen liet dat hij het ook wel zelf kon uitzoeken.

En wie weet ben je wel verrast door de weg die je kind zelf vindt. Wie weet is het wel een unieke, originele weg die je langs heel wat mooie punten brengt. Probeer dus naast je kind te gaan staan en wees de gps die mee uit het raam kijkt. Genietend van de weg en alert op waar je bent. Om ten alle tijden een ommekeer te kunnen maken.

Laten we samen een gps zijn voor ons kind. Ik oefen alvast mee!

*Voor alle duidelijkheid: ik spreek in dit BLOG over “hij” als ik het over je kind heb. Uiteraard geldt al dit bovenstaande ook als je ouder bent van een dochter. 😉 Het schrijft alleen handiger op deze manier!