Hij komt.. hij komt

Autisme en de Sint, of hoe je de Sint kan vieren zonder stress

Zelf was ik 5 jaar oud. Ik voelde dat er iets niet klopte. Dus vuurde ik een waslijst aan vragen af op mijn moeder. Die me, ten einde raad, dan maar de waarheid vertelde. “Héhé, dat verklaart veel”, dacht ik. Verder vond ik het alleen maar leuk om elk jaar te mogen strooien voor mijn broer die er lekker lang in bleef geloven!

Toch zijn niet alle kinderen in vrede met het hele gebeuren rondom de Sint. Als auticoach krijg ik rond deze tijd van het jaar verschillende bezorgde ouders bij mij. Allen merken ze dat het Sint-gebeuren heel wat stress met zich meebrengt. Ze willen hun kinderen deze stress ontnemen, maar lopen vast in hoe ze dit dan doen zonder de magie te doorbreken.

Altijd gaf ik enkele tips. Zoals:

• Maak duidelijk wanneer de Sint komt.
  • Zorg dat het duidelijk is wat er die avond (voor Nederland, die dag) zelf gaat gebeuren.
  • Laat de Sint 1x komen, en niet onverwachts ook nog enkele keren op voorhand.
  • Zorg dat je kind niet te veel mee krijgt van de heisa op tv en sociale media.
  • …..

Sint = stress

Ik lijst even op wat er zoal stress kan geven rondom de sint:

• Het voorwaardelijke wat het Sint-gebeuren is geworden: je krijgt enkel iets als je braaf bent. Voel je hem al?!? STRESS!!!
  • Hoe spannend is het eigenlijk wel niet dat er een onbekende man én zijn paard én een knecht ervan midden in de nacht in je huis komen??? Het merendeel van mijn cliënten kampt zo al met nachtelijke angsten…..
  • Los van die ene enge nacht, kunnen de hulppieten de laatste jaren ook nog eens weken op voorhand onverwacht langs komen. Reden genoeg om vanaf augustus geen oog meer dicht te doen!
  • Cadeautjes krijgen is voor iedereen spannend. Voor kinderen met autisme of andere gevoelige kinderen, is dit vaak op de rand van té spannend. Laat staan dat die pakjes dan nog eens in je huis worden gezet met massa’s snoep. (Meestal heb je verschillende dingen gevraagd en weet je wel dat niet alles zal komen, maar hoop je er stiekem toch wel heel erg op!)
  • …. Ieder kind is anders. Dus mocht ik iets vergeten zijn wat jouw kind stress geeft, let me know!
  • …. Er zijn vast nog tal van redenen, deze zijn erg kindspecifiek. En dit is niet het doel van mijn BLOG. Dus rond ik mijn lijstje hier af.

Mijn zoektocht naar hoe het anders kan…

Nu ik zelf mama ben, komt het thema Sint heel dichtbij. Dit jaar zal ik voor het eerst meegenomen worden in de Sint-heisa. Niet alleen hebben wij een gevoelige peuter die helemaal op van de stress zal zijn als ik hem meeneem in de “wondere wereld van de Sint”. Daarnaast voelt het als mama ook niet oké om te liegen tegen mijn kinderen.

Toen ik dit laatste enkele jaren geleden voor het eerst uitsprak in het bijzijn van vrienden, kreeg ik een gigantisch grote vlaag aan onbegrip over me. Want wat was ik nu voor een moeder die haar kinderen de magie van de Sint zou ontnemen. Maar ook: “Dat kan je toch niet maken t.o.v. andere kinderen. Je kind gaat het feest zo voor al zijn klasgenootjes om zeep helpen. Want je kan er toch niet voor zorgen dat een kleuter het geheim bewaart?”

Nu wil ik me dus voorbereiden.

Sint-magie zonder stress (en leugens)

Dat is hoe ik het wil! En volgens mij hoe het voor heel veel kinderen (met autisme) goed kan zijn! Dus bij deze een BLOG voor ouders van kinderen met autisme. En voor één keertje ook voor alle andere ouders die voelen het anders te willen aanpakken.

Maar waar begin je?

Dat vond ik moeilijk! Toen ik dit jaar de eerste bezorgde mama tot bij mij kreeg, vond ik het tijd er eens werk van te maken. Ik startte mijn zoektocht op Facebook. Ondertussen bouwde ik een mooie groep van trouwe volgers op. En wie kan een mama van een gevoelige peuter betere raad geven dan andere ouders van gevoelige kinderen/ kinderen met autisme?!?

En wauw! Wat leverde dat mooie reacties op. Dank jullie wel!

Deze, aangevuld met mijn eigen kennis/ervaring rond opvoeden én wat kleine research over Nicolaas van Myra (jep, zo heet ons heilig man in het echt 😉 ) hielpen me zo sterk, dat ik helemaal vertrokken ben.

Wat ik leerde:

• Een kind gelooft wat hij wil. Je hoeft dus zelf geen hele verhalen te verzinnen. Je kan gewoon vertrekken van wat het kind zelf denkt. Duik mee in de fantasie van je kind! (Ja, ook kinderen met ASS hebben de tofste fantasieën. En lukt dat toch even wat moeilijker voor jouw kind? Dan hebben ze vriendjes / klasgenoten / broers / zussen genoeg om bij “af te kijken”.)
• Kinderen zijn gigantisch sterk in het creëren van magie, ook als ze wéten dat iets niet echt is. Ze weten toch ook dat er in dat gekke wezen aan de ingang van het pretpark een mens zit?!? En toch vinden ze die super tof! Vindt jouw kind met autisme die magie net niet leuk? Dan hoeft die er dus ook niet in mee te gaan.
• Als je kind een vraag heeft over de Sint of zijn hulpjes, laat je die hem gewoon zelf beantwoorden?! Zo hoef jij je hoofd niet te breken, ga je niet liegen én maak je het onbewust niet té spannend voor je kind.
• Kinderen genieten van eenvoud. Dus al die zijverhalen van zijverhalen en extra figuren die wij volwassenen (lees: de commerciële wereld) erbij hebben verzonnen, kunnen we gewoon laten vallen. Het feit dat er een lieve man is die alle kinderen een kado geeft, is al tof genoeg. Toch!!
• En dat brengt ons tot de kern. Waarom brengt de Sint tegenwoordig alleen nog maar pakjes aan de brave kinderen? Waarom willen we onze kinderen zo bang maken? En waarom is dit zo gegroeid? Nicolaas van Myra was tenslotte een man die de kinderen beschermde. En die er was voor ALLE kinderen!
• Je hebt ook gewoon de mogelijkheid om Sint Maarten te vieren. (Ik heb er voor gekozen om me hier niet verder in te verdiepen. Maar weet je graag meer, ga ervoor!)
• Elk kind is anders. Zoals je als ouder bij alles aanvoelt wat er het beste past bij jouw kind, geldt dat uiteraard ook voor het Sint-gebeuren. Er is geen goed of fout. Wel een meer en minder geschikte aanpak voor jouw kind! En welke dat is, weet jij als ouder het beste. (Al is het soms behoorlijk pittig om te verdedigen als dat afwijkt van het gangbare. Helaas …)
• Je hoeft dus niet te liegen maar ook niet de droge waarheid te vertellen. Joepie! Veel kinderen zijn woedend op hun ouders van zodra het geheim uit komt. Sommige kinderen omdat ze geen kado’s meer krijgen, anderen (en dat zijn de meeste) omdat hun ouders tegen hen logen. En voor kinderen met autisme kan dit diepe wonden nalaten. Want als je als ouder hierover liegt, waar lieg je dan misschien nog wel over!! (Echt waar, meermaals gehoord van mijn cliënten.)

Hoe ik het zie met mijn kinderen

Wél, ik ben er voor mezelf wel uit. Ik sta natuurlijk nog aan het begin van dit hele avontuur. Hoe mijn omgeving hierin wil meegaan, zal ik gaandeweg wel ontdekken. Al zullen ze het ondertussen al wel gewend zijn dat ik de dingen nét dat tikkeltje anders aanpak met mijn kinderen.

Eerst en vooral neem ik me voor om niet te liegen tegen mijn kinderen. Dus onze kinderen zullen van mij te horen krijgen dat er ooit een goede man bestond, in Turkije, die ALLE kinderen kadootjes gaf. En dat we zijn verjaardag nog elk jaar vieren. En dat de grote mensen het leuk vinden om als hem te verkleden en zo de kadootjes uit te delen. De rest van de magie laat ik van hen komen. Zo kan ik me alleszins niet vastwerken in eigen verzinsels. Én hoeven mijn kinderen me niet te verwijten dat ik hen heb voorgelogen.

Pakjes, pakjes, pakjes. Ik ben opgegroeid in een gezin waar Kerst hét pakjesfeest is. Mijn vriend, die uit Nederland komt, viert de Sint dan weer met heel veel pakjes. Onze gouden compromis nu? Kerst met mijn familie, Sint met de zijne. Twee pakjesfeesten bij ons dus. Daar zullen onze kinderen niets op tegen hebben vermoed ik. Want het is niet omdat ik niet wil meegaan in de hele Sint-heisa, dat ik niet hou van pakjes! In tegendeel! Ik hou van gezelligheid, ik hou van familie en ik hou van feestjes. Laat maar komen dus! (De snoep laat ik wel graag achterwege. Dat past dan ineens mooi in mijn gezond voedingsbeleid ;p) En mochten mijn kinderen ook dat te spannend vinden. Dan zoek ik samen met hen wat de rust kan terugbrengen, bijv. op voorhand vertellen wat ze zullen krijgen.

En ohja! Wat ik ook heel erg mooi vind aan dit alles! Het geeft me de kans om het met mijn kinderen op een mooie manier te hebben over kinderen die in armoede leven. Want Nicolaas van Myra, was er ook (misschien wel juist) voor die kinderen. En zo is de Sint zijn verjaardag een mooi moment om grote kuis te houden in de speelgoedkisten van de kinderen. Wat weg mag van hen, geven we aan kinderen die zelf niet zo veel hebben. Mooi toch?!?

Hoe dit alles zich verder zal zetten, zal de toekomst uitwijzen. Maar ik heb alvast een manier gevonden waarom ik de Sint én zonder stress én volgens mijn waarden kan vieren. Dat geeft mij nu alleszins rust! 

En doe jij het anders? Helemaal prima toch! Er is geen fout, er is geen goed. Er is enkel dat wat goed voelt voor jou én je kinderen. Dus wil jij de Sint vieren met alle verhalen, toeters, slingers en kilo’s snoep? Vooral doen!